Het grote schrijven is begonnen

Het maakproces van m’n boek De Forecast is begonnen en daarmee ook een reeks fascinerende interviews. In de komende maanden spreek ik 30 toonaangevende mensen uit diverse hoeken: kunstenaars, CEO’s, futuristen, activisten, politici en architecten.

Ik trapte af met Tessa Cramer, lector en futurist. “Hoe kijk je als futurist naar de wereld om je heen? En is dat veranderd sinds je futurist werd?” vroeg ik haar. Ze zei: “Ik ben geen futurist geworden, ik was het altijd al.” Dit beeld raakte me: een klein meisje dat door de straten loopt, de blik altijd gericht op wat komen gaat.

We gingen diep in op ‘awe’, de staat van verwondering die je soms ineens overvalt. Tessa ervaarde dit in Japan, toen ze helemaal alleen in een prachtige zaal met 3 Monet’s stond.

Kan awe als medicijn dienen in onze stuurloze tijd? Muziek kan deze verwondering oproepen. Een boek. Een sportwedstrijd. En natuurlijk kunst.

‘Immersive art’ heeft de laatste jaren een vlucht genomen. Het is kunst die je niet alleen bekijkt, maar ervaart. Kunst die je uitnodigt om deel te worden van het werk zelf. Kunst die aanraking verwelkomt en toegankelijk is voor iedereen. De dag na mijn gesprek met Tessa besloot ik de theorie van ‘awe’ te testen en nam ik mijn middelste zoon (momenteel geobsedeerd door het oude Egypte) en peuterdochter mee naar de Fabrique des Lumières voor hun nieuwe Egypte-expositie.

Bij aankomst werden we direct terechtgewezen: de kinderen moesten stilzitten op één plek, beweging was verboden. De immersive ervaring leek daarmee al dood voordat ze begon. Binnen liet mijn dochtertje van twee zien wat awe werkelijk betekent. Betoverd door de lichtprojecties bewoog haar handje mee met de dansende lijnen op de vloer.

De bewakers en suppoosten grepen onmiddellijk in. “We hebben duidelijk gezegd dat de kinderen niet mogen bewegen.” Mijn vriendin nam onze dochter mee naar buiten, terwijl ik nog even bleef met mijn zoon. Maar na vijf minuten verplicht stilzitten was er van awe geen spoor meer te bekennen.

Zolang awe ondergeschikt blijft aan efficiëntie en winstbejag, missen we de essentie. De week erna vroegen Tessa en ik ons daarom af of awe geen publieke campagne moest worden: als een soort alternatieve SIRE.

Wie doet er mee?

Ben je benieuwd hoe het de Nederlandse delegatie verging op voetbalbeurs SoccerEx in Miami? Luister dan naar het verslag (afl 1 + afl 2) dat Sam van Raalte en ik maakten voor SportsNL en het Nederlandse Consulaat in Miami.

Dit jaar is het 25 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ik was 16 toen ze ziek werd, en een van de pijnlijkste aspecten van haar vroege overlijden is het gevoel dat ik haar nooit écht heb leren kennen. Steeds vaker vraag ik me af: hoe zou onze relatie zijn geëvolueerd? Wat voor oma zou ze zijn geweest voor mijn kinderen? Vragen waarop ik nooit antwoord dacht te krijgen.

Met de opkomst van AI groeit echter ook het debat over de rol die technologie kan spelen in het rouwproces. Gedreven door nieuwsgierigheid en een diep verlangen naar verbinding, besloot ik een experiment aan te gaan: een deepfake van mijn moeder creëren en een gesprek met haar voeren. Luister hier naar hoe dat ging.

Een heerlijk account om te volgen op Instagram. Zoals deze post die art deco architectuur in de VS ontleedt.